Non son necesarias moitas presentacións cando falamos de Juan Mayorga (Madrid, 1965), un dos dramaturgos máis representados, traducidos, estudados e premiados da nosa época. Autor, entre outras pezas, de Cartas de amor a Stalin, El cartógrafo, Himmelweg, El jardín quemado, Animales nocturnos, La lengua en pedazos, Hamelin ou La paz perpetua, o teatro de Mayorga fai dialogar o pasado co presente, o individuo coa súa sociedade e a moral coa barbarie. Conversamos co académico da RAE con motivo da súa visita a Vigo para asistir á montaxe dun dos seus textos más recoñecidos: O mozo da última fila, de Redrum Teatro, con dirección e tradución de Álex Sampayo.

O mozo da última fila é a primeira posta en escena en lingua galega dunha das túas dramaturxias. Que nova dimensión achega ao texto esta montaxe?

Para min foi moi emocionante. Primeiro, porque é un gozo escoitar o texto en lingua galega e, tamén, porque creo sinceramente que o reparto é moi bo e a montaxe de Álex Sampayo moi talentosa e imaxinativa. Onte, ao asistir á primeira das representacións que Redrum Teatro ofreceu no Auditorio Municipal de Vigo, houbo pequenos aspectos das relacións entre os personaxes que eu descubrín por primeira vez. Ese diálogo que a obra propón entre a realidade da escola e da casa de Xermán (Roberto Leal) e Xoana (Belén Constenla) fronte á casa dos Artola (Mónica García, Machi Salgado e Rubén Porto) –que non deixa de ser un espazo ficcional presentado a través do que escribe Claudio (Guillermo Carbajo)– está moi intelixentemente explorado nesta proposta.

Como valoras a integración do audiovisual na posta en escena de Redrum?

Sempre me achego cunha certa cautela aos espectáculos nos que se fai intervir o elemento audiovisual e, neste caso, teño que dicir que me pareceu sumamente produtivo o xeito en que esta linguaxe está manexada, con moita astucia e congruencia. Creo que é unha excelente proposta.

Con anterioridade a esta adaptación de Álex Sampayo, algúns dos teus textos xa foran traducidos ao galego por Xosé Manuel Pazos.

Sinto unha enorme gratitude para con Xosé Manuel. A súa perda é significativa na escena galega. Grazas ás traducións que fixo de Cartas de amor a Stalin, Himmelweg ou La paz perpetua, un volume importante do meu teatro puido presentarse en Galicia. Precisamente, o primeiro dos meus textos que tiven a sorte de ler en galego foi Lexión, publicado na erregueté | Revista Galega de Teatro (nº 16) en novembro de 1997. Dalgún modo, a revista e mais eu temos un vello vencello grazas a Xosé Manuel.